شعر این روزها…

مجتبی نامخواه در وبلاگ طبقه سوم نوشت:

در این چند روز، البته تا قبل از خبر گفتگوی تلفنی اوباما و روحانی، ابیات این شعر جناب محمد کاظم کاظمی را با خود مرور می­ کردم…

وقتی یاد فارس، رجا، بی باک، مشرق، کیهان، پرتو، لثارات، جهان و … می افتادم، یا به امید واکنشی آخرین اخبارشان را مرور می­ کردم…

وقتی از قول سردبیر سابق کیهان می خواندم «سخنان رئیس جمهور در سازمان ملل با حرف‌های افراد گذشته تفاوتی نداشته است چرا که محتوا همان بود و فقط ادبیات زیباتر و قشنگ‌تر شده است.»

خصوصا وقتی جمعه صبح در رسانه حامیان مقاومت مطلبی خواندم  تحت عنوان « تحلیلی متفاوت[!!] از کنش رئیس جمهور در سازمان ملل متحد  خواندم که درباره سخنان نماد سازش در نیویورک نوشته بود:

«سخنرانی روحانی؛ اظهاراتی در تراز رئیس‌جمهوری‌اسلامی ایران »

و وقتی یادم می­ آمد که هفته دفاع مقدس است…

وقتی خطبه­ های نماز جمعه را وجب می­ کردم تا ببینم به جز مسئله های فرعی، به جز ترویج حجاب به ضرب و زور «جیره» و «نمره» حرف دیگری، هر چند در حد کلیات، در حد خواندن چند جمله خیلی خیلی کلی از امام و رهبری درباره ایران و آمریکا نه، در باره بُعد جهانی انقلاب و آرمان های آن در جهان مستضعفین هست یا نه…

وقتی می دیدم انگار جدی جدی خیلی ­ها هستن که اگر مواضع روحانی را می دانستند، در انتخابات به او رأی می دادند، وقتی می دیدم وزیرانی که هر کدام­شان به تنهایی می­توانست دولت احمدی­نژاد را کله پا کند، دویست تا دویست تا رأی می گیرند…

با خودم می­ گفتم:

شکر خدا که اهل جدل، همزبان شدند

با هم به سویِ کعبه عزت، روان شدند

شکر خدا که گردنه گیران ِ محترم

بر گله های بی سر و صاحب، شبان شدند

شکر خدا که کم کمک از یاد می رود

روزی که پشتِ نعشِ برادر، نهان شدند

شکر خدا که مسجد و محراب شهر نیز

یکباره – پوست کنده بگویم- دکان شدند

جمعی، چنان قدیم، هر آن را که سر فراشت

قربانِ مادر و پدر و خاندان شدند

یعنی دوباره دشمن سوگند خورده را

با استخوان ِ سینه خود، نردبان شدند

مانند یک دو خوان دگر، بعدِ گیر و دار

بر خون خویش و نعش ِ پدر، میهمان شدند

**

هر کس به گونه ای به هدر داد، آنچه داشت

یک عدّه هم که سگ نشدند، استخوان شدند