نیایش

مصطفی سوارنژاد در درد و دل های قلم بر سر برگ سفید منتشر کرد:

وقتش رسیده است کنم واژه جست وجو

بر دفتر سپید ، قلم را کنم فرو

با خویش  ِ خویشتن بنشینم به گفت و گو

" با دست‏های بیش و کم آه و آرزو  

                                با چشم‏های سر به هوای بهانه گیر "

 ***

وقتش رسیده است و به اِشتاب می روم

با دیدگان شسته و سیراب می روم

با دل به سوی خانه ی ارباب می روم

" اشک وضو گرفته ، به محراب می‏روم

                          اینک سلام، قبیله ی هر سمت و هر مسیر "

 ***

نام تو ابتدای سخن ها و صحبتم

شعر من از تو و تو سرآغاز حرکتم

نام تو شد به صفحه روشن مُنبًتم

" من سالیان سجده و تکبیر و رکعت‏ام            

                               با شرم گاه گاه، گناهان زود و دیر "

 ***

از عقل ِ عقل هر چه برآمد اثر شده است

بر نظم ، واژه ها همگی مستقر شده است

هر آنچه از برای تو خواندیم ، سَر شده است

" شعرم به شوق دیدن تو بال و پر شده است      

                            با هر اذان، به سمت همین آسمان پیر "

 ***

یارب مرا تو یکه مذارم در این سرا

تنها توان که بگذرم از سخت ماجرا…

…در من نباشد ای کریم  ، خداوند ، اکبرا

" این دست‏های گاه خطا کرده مرا   

                              در دست‏های تا ابدِ رحمتت بگیر "

 ***

گر این غزل بصورت تضمین نشانده شد

بر جاده ی زبان  ز دلم هر چه رانده شد

از لطف تو هر آنچه به نظمی کشانده شد

" اینک غزل، نماز نیازیست، خوانده شد

                              با صد امید از لب این شاعر حقیر "

 ***

تا شد تنور عفو تو گرم  ای خدای من

بگذر ز جرم و خبط و گناه و خطای من

بیمار گونه ذکر تو باشد دوای من

شعر نیایش تو بر آمد ز نای من                     

                            خجلت کشم ز نارسی طبع ِ در ضمیر