ناامنی یا احساس ناامنی؟ خوزستان را باید کدامین عینک باید به قضاوت بنشینیم؟

نیروی انتظامی یکی از نیروهای خدوم و پرتلاش است که با وجود دشواری کار و باریکی نان، الحق در مبارزه با مخلان ناامنی نقش مهم و موثری دارد. بخش عمده نیروهای این مجموعه سالم و ضد فساد هستند و بطور کلی روحیه حاکم بر بدنه قوه انتظامی کشور ضد فساد و عدم مماشات با مفاسد اجتماعی و انتظامی است.

با این اوصاف چرا در خوزستان در این زمینه هماره نگرانی و ناامید ی وجود دارد؟ و مردم ناراضی هستند آیا در  قیاس کشوری نسبت به سایر استانها ما پر توقع هستیم یا نه  واقعا سایر استانها امنیت بالایی دارند؟

امنیت به شکل کلی در کشور به سبب رشادت و شهادت نیروی های مجاهد انتظامی و امنیتی در وضعیت مطلوبی است و قطعا هیچ کجای دنیا امنیت مطلق نداریم  ولی نمره امنیتی ها در کشور قابل قبول است.

در کشور ما به سبب افزایش پهنه جمعیت در قشر متوسط، رفته رفته امنیت نه یک خواسته لوکس یا درجه دوم بلکه یک مطالبه جدی است . دیگر جامعه امروز بی نظمی و ناامنی را به هیچ وجه بر نمی‌تابد و به آن واکنش تند نشان میدهد پس در حوزه سیاست گزاری نیاز داریم متوجه این شیف جمعیتی و رفتاری باشیم .علاوه بر نظم اجتماعی، عموما امنیت بستر اولیه تولید علم و اقتصاد و..است.

 به سبب شرایط مرزی و اجتماعی، اقتصادی و رفتاری و حتی محیطی(آب و هوای گرم)  درخوزستان؛ مقیاس و شاخص امنیتی و انتظامی برای ارزیابی قاعدتاً با استان مرکزی نمی‌تواند یکسان باشد. در بیخ گوش خوزستان کشوری وجود دارد که عملا در شرایط بی دولتی و عشیره ی اداره میشود و کنترلی بر مرزها و ورود و خروج و خرید و فروش اسلحه نیست . در بعد اقتصادی و اجتماعی، خوزستان با بخشی از طبقه آریستوکراس صنعتی روبرو است که از نظر تمکن و برخورداری از امکانات در وضعیت بسیار متفاوتی از بخش وسیع جامعه قرار دارند که غالبا حاشیه نشین و متاسفانه گاها زباله گردی می کنند. که این تبعیض شکننده و غمبار تولید خشونت و بی نظمی میکند و شکافهای تولید می کند که به راحتی برای مناطق منبع آب و غیزانیه قابل ترمیم نیست.

از نظر تفاهم قومی چه درون و چه برون قومی وضعیت شکننده ی داریم و با کوچکترین رعشه ی این تفاهم فرو می‌ریزد و این تفاوت قومی و زبانی به جای آنکه مقوم امنیت باشند گاها به کاهنده امنیت بدل می شود و سبب می گردد که جنگ طایفه ی و تیراندازی در مراسم عزا و شادی شکل گیرد که نشان از عمیق نبودن امنیت و یا قدرندانی ما است. هر چند اگر سیاست گزاری کلان و درست فرهنگی و اجتماعی صورت گیرد این عوامل خود می‌توانند در نقش سیمان وحدت و امنیت باشند ولی همچنان چه در بخش عوام و چه خواص عقلانیتی در این زمینه دیده نمی‌شود که نمونه عریان آن تلاش برای تصاحب مناصب و تقسیم آن بر پایه قومیت و عصبیت های قبیله ای است.

الف احساس ناامنی: به طور ویژه در باره ناامنی درون شهری ، مطابق آمار بر خلاف تصور عامه، که محصول سیاه نمایی رسانه ی است، خوزستان از بسیاری از استانها در زمینه نزاع دسته جمعی و.. وضعیت مطلوبی دارد مثلا از اردبیل وضع بهتری دارد.

دوم : امنیت بدون همراهی مردم محقق نمی‌شود ایجاد هویت و تقویت ایتم های انتظامی مهم است.  افزایش شاخص ها و دقت های امنیتی از نصب دوربین تا تقویت درهای ورودی و خروجی تا استفاده محتاطانه موبایل در ملاعام، عدم حضور در خیابانهای خلوت و جرم خیز، ارتباط با همسایگان و کسبه محل و….. مسایلی است می‌تواند در کاهش آمار سرقت در خوزستان کمک کند.

سوم لازم است قوانین لازم در این زمینه تقنین بازدارنده شود . مثل قوانین استفاده از سلاح نیروی انتظامی تا قوانین مربوط به برخورد با مجرم تا عدم اعطای مرخصی به مجرمین سابقه دار، تا الزام مسکن و شهرسازی به صدور پایان کار ساختمان به داشتن دوربین و..از جمله مطالبات قانونی از رئیس قوه قضایی است.

چهارم نیروی انتظامی نیز لازم است در زمینه تجهیزات و سامانه‌های هوشمند و رصد و بررسی مجرمین سابقه دار و مناطق جرم خیر کیاست به خرج دهد. در زمینه ارتباط با مردم و سرعت رسیدگی به در خواست مردم و حضور جدی و سریع در محل حادثه تغییر و تحول کند.. استفاده از بسیج و نیروهای بومی می‌تواند موثر افتد.

پنجم: اشتغال : قطعا ریشه اصلی و مهم ناامنی و سرقت بیکاری است و جوان اهل خانواده و شاغل خود حامی امنیت هستند . استفاده از نیروی بومی و توزیع عادلانه فرصت های شغلی با محوریت مناطق محروم می تواند زمینه کاهش جرم را فراهم کند.

ششم رسانه ها: رسانه ها در ساخت و جهت دهی افکار عمومی حرف اول را میزنند تقویت خبرنگاران حوزه امنیت ، اطلاع رسانی دقیق از کامیابی های حوزه امنیت می‌تواند بر زدوده شدن احساس ناامنی در خوزستان کمک کند. ضریب ندادن بیش از اندازه به مسایلی که افکار عمومی را نگران می‌کند از کاویژههای اهالی رسانه است.

یادداشت از اکبر بهاری