در مواجه با مشکلات هرگز نگویید اول خدا دوم شما

 ارسلان ظاهری در وبلاگ سنگرباقیمانده نوشت:

وجود مبارک معصوم(سلام الله علیه) درباره این آیه که دارد: ﴿وَمَا یُؤْمِنُ أَکْثَرُهُم بِاللَّهِ إِلّا وَهُم مُشْرِکُونَ﴾یعنی اکثر مؤمنین،مشرک‌اند فرمود: خیلی‌ها مواظب زبانشان نیستند می‌گویند: «لولا فلان لهلکتُ» اگر فلان کس نبود کار ما حل نمی‌شد،فرمود: بگویید خدا را شکر که از این راه مشکل ما را حل کرد؛ اگر همه مشکلات به وسیله خدا حل می‌شود اینها می‌شوند وسیله اینها آورنده‌اند نه اینها بخشنده.

بندگی را در زندگی آوردن یعنی این، باید مَلکه بشود که انسان هرگز نگوید اگر فلان کس نبود مشکل حل نمی‌شد یا اول خدا دوم فلان کس. 

خدا اوّلی نیست که دومی داشته باشد خدا کسی نیست که دیگری در قبال او سِمتی داشته باشد باید شاکر باشیم که خدای سبحان به وسیله اشخاص مشکل ما را حل کرد اگر کسی مشکل ما را حل کرد فرستادهٴ خداست، اگر کسی آمده که ما مشکل او را حل کنیم او هم فرستادهٴ خداست 

این از بیانات نورانی حضرت امیر در نهج‌البلاغه است فرمود: «إنّ الْمِسْکِینَ رَسُولُ اللَّهِ» یعنی این نیازمندی که آمد به شما مراجعه کرد او را خدا فرستاده است. خدا از یک طرف به شما نعمت داد از یک طرف هم به فلان شخص گفت برو در خانه فلان کس ببینم چه کار می‌کند؛ این از غرر فرمایشات حضرت در نهج‌البلاغه است «إنّ الْمِسْکِینَ رَسُولُ اللَّهِ» 

لذا وقتی وجود مبارک امام سجاد(سلام الله علیه) صدقه‌ای را به سائل می‌داد دستش را می‌بوسید.

آیت الله جوادی آملی