درد استغاثه مسلمانان و نوامیس برباد رفته­ مان مرا به قیام فرا می­خواند

نامه به همسر از بوسنی

 اگر فرزندان تو، مهدی کوچولو در آغوش گرم تو آرمیده اند، در اینجا مادری از فرط گرسنگی طفل خود را به درب پادگانی آورده که از زباله ی غذای سربازان غذائی تهیه کند، ولی افسوس که چند لحظه ی بعد غرش یک خمپاره شکم گرسنه طفلش را از هم می درد، مردم در اینجا به خاطر چیزی قتل عام می شوند و به خاطر اسلامی کشته و در به در می شوند که خود هیچ اطلاعی از آن ندارند ولی با این همه خوب استقامت کرده اند، و این مسئله وظیفه ی ما را دو چندان می کند، همسرم یادگار روز های تلخ و شیرین، آمدنم به اینجا نه یک ماجراجویی، نه یک جهانگردی بلکه ادای تکلیفی بود که رهبرم بر ما واجب گردانید.  حال و هوای اینجا، مردم اینجا همه و همگی با دنیایی که ما در آن بزرگ شدیم و جامعه ای که در آن نفس می کشیم یک دنیا فاصله دارد و ما تکلیفی بس گران بر دوش خود داریم، گرچه آنهایی که می توانستند سربازان و سفیران انقلاب اسلامی مان باشند اکنون در بهشت زهرا ها آرمیده اند. ولی به هر حال رهبر بهتر از ما این مشکل را می داند و ما نیز موظفیم هر آنچه را که در توان داریم انجام دهیم. خداوند آنی ما را به خودمان وا نگذارد.

 هیچ وقت نمی توانم مانند لحظه ای که خبر شهادت رسول را شنیدم سوگوار باشم

 خانم فریده چاپاراودیچ کارمند ستاد کمک رسانی ایران در شهر ویسکوی بوسنی درباره این شهید می گوید:شهید رسول که خدا به او بهشت را ارزانی کند یک چهره استثنایی بود او یک ویژگیهای بخصوصی داشت؛ ظریف و با دقت بود. روز سه شنبه هشتم ما ژوئن بود که ما همدیگر را روی پله ها دیدیم، من به او گفتم : مثل اینکه یکسری پاکتهای مواد غذایی آمده .آیا می شود از اینها به افرادی که از لحاظ مادی در فشار هستند بدهیم؟ چون بعضی ها بودند که خانواده شهید نبودند و من آن زمان لیست افراد را داشتم. او جواب داد: باشه ؛ ببینم چکار می کنم. او عجله داشت و من همیشه سر پله ها او را  پیدا می کردم چون دائم در حال رفت و آمد بود و عجله داشت  و می خواست کارهایش را سریع انجام دهد. روز بعد باز هم او را در پله ها دیدم  گفت: ۳۰۰ بسته مواد غذایی من جدا کرده ام ۲۰۰ تا را بدهید به مهاجرین و ۱۰۰ تا از آنها را به افرادی که خودت در نظر گرفته ای و منظور او از افراد خودت افرادی بودند که از لحاظ اجتماعی در فشار بودند . این آخرین دیدار ما بود او عجله داشت و پشت سر او هم مرحوم شهید محمد بیرون می رفت و یک شالی روی گردن داشت…

وی درباره لحضه ای که خبر شهادت شهید رسول  را می گوید: آن  روز چهارشنبه ۹ ژوئن بود . حدوداً ساعت ۱۰ آخرین دیدار را با هم داشتیم و بعدازظهر من رفته بودم پیش یکی از دوستانم در شهر کاکانی . وقتی که از کاکانی برگشتم گفتند که بین راه حمله ای به یک ماشین انجام گرفته که شماره ویسکو داشته یک ماشین قرمز رنگ و می گویند دو نفر سرنشین آن ماشین کشته شده اند. من اصلاً فکر نمی کردم که ممکن است این دو نفر شهید رسول و دوستش باشند. از آنجا به خانه برگشتم و تلفن زدم به حاجیه خانم نصیحا. خانم نصیحا گفت: زود بیا اینجا که حاج رسول و محمد شهید شده اند و اینجا(مرکز نگهداری کودکان) هیچ کسی غذا نمیخورد، بیا به آنها غذا بده. بله اینطوری خبردار شدم. درست است که درجنگ ما مشکلات خیلی زیادی داشتیم ولی آن لحظه نمیدانستیم چکار بکنیم…

 آن روز عزا عمومی بود. همه گریه می کردند. حتی آن خانواده های شهدایی که شهید رسول زیاد به آنها سر میزد. آنها هم از خبر شهید شدن شهید رسول گریه می کردند. غم خیلی بزرگی بود ومن فکر می کنم هیچ وقت نمی توانم به مانند لحظه ای که خبر شهادت شهید رسول را شنیدم سوگوار باشم. شهید رسول روز شنبه قبل از شهادتش به خانه ما آمد آنروز چهارمین روز عید قربان بود که ایرانیان مهمان بودند و او هم آمده بود . آن شام آخر در یک شرایط خوب و در یک محیط شادی برگزار شد . شهید رسول هم خیلی سرحال بود . آنها بعد از شام نشسته بودند . تا قهوه بخورند. این صحنه در خاطرم مانده و هیچ وقت نمیتوانم از یاد ببرم که چقدر مؤدبانه اینکار را انجام داد. می دیدم که او چقدر نسبت به ما احساس نزدیکی می کند.