هفتم فروردین ماه که از سال ۱۳۹۶ به روز ملی هنرهای نمایشی نامگذاری شده است اتفاق نوید بخشی بود که تحول و توجه بیشتر به جامعه هنری را می طلبید.
امسال این روز مقارن شده است با ایام بندگی و معنویت.
رمضان که ماه تحول درونی انسان است و
صحنه هنر هم محلی برای تزکیه، تربیت، تقویت، فضیلت و سیر تعالی انسان به‌سوی خالق با مردمی مؤمن و معتقد با تمامی حقیقت‌ها و واقعیت‌های زندگی و همه‌ی گریزها و ناگزیری‌هایش است.

تقارین این روز در ماه بندگی خدا فرصتی برای تزکیه و تقویت نفس هنرمند محسوب میگردد.
و اما منشاء هنرهای نمایشی را می بایست در آیین ها و آداب و رسوم کهن هر دیار جستجو کرد. هنر نمایش در ایران نیز ریشه در نمایش های آیینی باستانی همچون سوگ سیاوش و بعد ها از دوران صفویه و قاجار به هنر آیینی مذهبی شبیه خوانی و تعزیه برمیگردد.
هنری که حتی در روز هنرهای نمایشی هم مظلوم واقع گردیده است.

شبیه خوانی که ریشه در اعتقادات و باور مذهبی مردم داشته است و از ابتدا و تا کنون توسط خود مردم رشد و شکوفا گردیده است، حال ما شاهد آن هستیم که متولیان و اهالی هنر چه بی مهری هایی که به این هنر اصیل ایرانی نکرده اند.

از عدم معین بودن جایگاه این هنر در روز ملی هنرهای نمایشی گرفته تا محروم ماندن هنرمندان شبیه خوان حتی از هنر کارت و حق بیمه هنر که به معنای عدم هنرمند محسوب شدن شبیه خوانان در سیاست های دستگاه متولی امر می باشد.
این در حالیست که یک شبیه خوان باید برای اجرای یک مجلس تعزیه به سه هنر بازیگری،موسیقی و شعر مسلط باشد و این خود نمود بارز بالندگی این هنر است اما قوانین و تصمیمات سلیقه ای متولیان امر باعث بی مهری هایی گردیده است که جایگاه شبیه خوانی در هنرهای نمایشی را متزلزل کرده است.

این بی مهری ها در حالیست که تعزیه‌خوانان طی سال‌ها و دهه‌های متمادی با مقاومت در برابر سختی‌ها و مشکلات فراوان توانسته‌اند نسل به نسل هنر تعزیه را به امروز برسانند، روزهایی که تعزیه خوانی را جرم محسوب میکردند اما شبیه خوانان متعهد با تمام توان پای کار این هنر حسینی ماندند و از این شهر به آن شهر به اجرای مجالس تعزیه می‌پرداختند.