بسم ربَّ العشق، ربّالعالمِین- میرسد آن وارثِ خون حسین میرسد زیبایِ زهرا نورِ عِین- مستِ ذکرِ یالثارات الحسین بشنویدش عاشقان این شور و شِین – میرسد از رَه سیه پوشِ حسین در اولین آدینۀِ محرمی دیگر و در انتظار ظهور حضرت یار، مثنوی عاشورایی و ظهورانۀِ «داغ فراق» تقدیم به منتظران راستین حضرت بقیه الله […]
بسم ربَّ العشق، ربّالعالمِین- میرسد آن وارثِ خون حسین میرسد زیبایِ زهرا نورِ عِین- مستِ ذکرِ یالثارات الحسین بشنویدش عاشقان این شور و شِین – میرسد از رَه سیه پوشِ حسین در اولین آدینۀِ محرمی دیگر و در انتظار ظهور حضرت یار، مثنوی عاشورایی و ظهورانۀِ «داغ فراق» تقدیم به منتظران راستین حضرت بقیه الله الاعظم عجل الله تعالی فرجه شریف و عزاداران عزای حسینی مثنوی «داغ فراق» سینه مالامالِ درد و داغ و سوز – از لهیبِ آتشی عالم فُروز ظلمتِ شب مانده پا بر جا هنوز – بسته در زندانِ شب، مردانِ روز شد زِ نو آدینهای دیگر پدید – هم زُلالِ اشکِ چشمانِ شهید عاشقان را سینهها پر تاب و تب – تا سَرآید ظلمتِ دیجورِ شب تا زند سَر از شفق شاید مگر – صبحِ صادق در تَجلایِ سَحَر ساحلِ چشمانِ عاشق مستِ موج – خیره میدوزد نگاهِ خود به اوج در اُمیدِ آمدن بر شمسِ عشق – میکند هر دم رَصَد حالِ دمشق سوتهدل از آهِ آتشناکِ داغ – دیده بارانی به صبحِ اشتیاق بغضِ غم بندد رهِ رفتِ نفس – شیعه تنها در میان، بیکار و کَس سوزِ آهَم میزند بر شب شَرار – دورِ از دیدارِ چشمِ مستِ یار شُد سَحَر آدینهای دیگر، وَلی – نآمد از رَه وارثِ خونِ علی از شفق ما را نَزَد سَر شمسِ عشق – سَر نیامد عاشقان را حَبسِ عشق میچکد خونِ جگر بَس دیده را – تا کند سیر این دلِ تفتیده را لاله لاله میزند سَر سینه را – دیده بارانی، غمِ آدینه را هفت دریا میرود از دیده اشک – از فراقش تا اَبَد باریده اشک آه، ما را تا کجا این درد و داغ؟ – پس چرا نرگس نمیروید به باغ؟ کو سَحَرگاهی بر این شامِ فراق؟ – کِی به سر ما را رسد این اشتیاق؟ کِی به پایان میرسد این فصلِ سرد؟ – کو شفایی شیعه را بر رنج و درد؟
کرده بر تن مَه سیه شولایِ غم – آسمان بر دوشِ بیرقها عَلَم شور و غوغایی به پا آورده عشق – میچکد خون از سَرِ زُلفِ دمشق گشته بیرقها علم در دشتِ دل – خاکِ غم را کرده اشکِ ناله گِل میزند بر طبلِ دلتنگی نَفَس – سَر، شُدَن بر نیزه را، دارد هوَس بر لبِ عاشق عطش گُل میکند – بیقراری دل، چو بلبل میکند سینه میسوزد زِ داغِ اشتیاق – میزند سر لالهها از چشمِ باغ سِنجِ غم را میزند دستانِ آه – میزند زنجیرِ شیدایی نگاه دیده میبارد به دشتِ خُشکِ یاد – میدهد زُلفِ پریشانی به باد آتش از لب میزند سَر سینه را – تا بسوزد خِرمَنِ آیینه را از غمِ سرخِ حسین، اللهِ عشق – بار دیگر شد محرم، ماهِ عشق بار دیگر بیرقِ سرخ و سیاه – میکِشَد تا آسمان از غُصّه آه مشک و دست و بیرق و اشک و علَم – یادگاری مانده از ماهِ حَرَم میزند بر سینه و بر سَر مَلَک – در غَمِ آن بیکَسِ تنها و تَک کرده بر تن فاطمه رختِ عزا – میچکد خون از نگاهِ مرتضا مجلسِ اشک است و آه است و فغان – صاحبِ مجلس، نگاری قد کمان بسته بر سَر مَعجری مشکی به مو – یاسِ نیلی، قد کمان میآید او میچکد خون از تنِ مجروحِ او – بر سَرِ سَرنیزه جان و روحِ او دست بر پهلو، نگاری میرسد – زهرۀِ احمد تباری میرسد آن هلالی ماه حیدر میرسد – یاسِ معجَر کِشته از سَر میرسد کاروانِ اشک و آهی میرسد – پُشتِ دَر جامانده ماهی میرسد خورده سیلی بر سَر و رو میرسد – آن شکسته کُنجِ ابرو میرسد کِشته معجر دشمن از او میرسد – آن لگد خورده به پهلو میرسد می رسد تا مجلس غم پا کند – دیده را از اشک و خون دریا کند مجلس اه و غم و اشک و فغان – راویِ درد و غم و رنجی گران صاحب این مجلس اشک و عَزا – کَس نباشد، جز نگارِ مرتضی حضرت زهرایِ سیلی خورده رو – صاحب مجلس نباشد غیرِ او نوحه میخواند علی را یاسِ عشق – تا خدا با او کند احساسِ عشق از تبارِ لالهها، قومی سپید – وارثِ درد و غم و رنجی مَدید بیکس و تنها و بییار و وحید – آن گران قربانیِ زهرا به عید میرسد بر مقتلِ عشق و امید – تا بهرسمِ لالهها گردد شهید آن امامِ لالهها در دشتِ نور – غرقه خون، خورشیدِ پنهان در تنور بر سر نِی شد، نمیرد تا که عشق – تا بروید لالهها از خاکِ عشق تا ز خاطرها مگردد یادِ یار – تا بروید لاله را فصل بهار کربلا آغازِ راهِ عاشقی است – هرکه این ره را نداند واله نیست انتهایِ این رَه آخر وصلِ اوست – باده نوشیدن زِ چشمِ مستِ دوست ساقی آمد از پِیِ هم لالهوُش – باده را با خونِ دل، آغِشته خوش تا بنوشاند بشر را آبِ عشق – ظلم شب را بشکند، مهتابِ عشق وز ملک آید مقرَّبتر بشر – گر بنوشد بادۀِ اثنا عشر مانده بر جا زان همه ساقیِ نور – ساقیِ زیبایِ صهبایِ ظُهور بیقراری، مستِ مشتاقیِ عشق – آن امامِ ذُخره و باقیِ عشق مانده برجا آن امامِ عشق و شور – تا به سَر منزل رساند قومِ نور کرده رخ پنهان ز چشمِ عاشقان – شهرِ دل را کرده آشوب از فغان تا به خُم جوش آید آن صهبایِ اصل – تا بیاید روزگار عشق و وصل بسته سَر ساقی، خُمِ شور و شراب – لاجَرَم پوشیده رُخ اندر حجاب تا بریزد خونِ دل، چشمانِ آب – شعلهور دلها شود از التهاب تا شود دلها مُهَیایِ ظهور – تا به جوش آید به خُم، صهبایِ نور اندکاندک میرسد از راهِ دور – کاروانی بسته بر محمل، ظهور میزند ما را جرس فریادِ عشق – دست و پا در خون زند شام و دمشق از حلب از لاذقیه از حماه – میچکد از چشم عاشق اشکِ آه مژده ما را میدهد حالِ عراق – اندکاندک میرسد پایان فراق از یمن بویِ ظهورش میرسد – بویِ نزدیکی ز دورَش میرسد این شبِ هجرانِ او سَر میرسد – انتظارِ ما به آخَر میرسد وارثِ میراثِ حیدر میرسد – نام زهرا بسته بر سَر میرسد نورِ چشمانِ محمد میرسد – عاشقان را عشقِ سَرمَد میرسد میرسد تا زنده نام حق کند – عاشقی را حاکمِ مُطلق کند رختِ یک رنگی تنِ اَبلَق کند – پُر جهان از لاله و زنبق کند داغِ او بر سینۀِ آلالهها – در غمِ او دیده غرقِ ژالهها در میانِ اشک و آه نالهها – میرسد از رَه، امامِ لالهها های مردم، بیقراریها کنید – در فراقش گریه زاریها کنید از غمش در سینه عاشورا کنید – در سحرگاهان دعا او را کنید تا که شاید او نظر بر ما کند – کربلایی آید و بر پا کند در دلم شور است و غوغا از غمش – مثنوی گویم زِ چشمِ مَریمَش های مردم، بویِ باران میرسد – پادشاهِ شهسواران میرسد باده و ساقی و ساغر میرسد – آن شرابِ نابِ کوثر میرسد شیعه را ماهِ مُنوَّر میرسد – مُنتقِم بر کُشتۀِ دَر میرسد یوسفِ گم گشته از رَه میرسد – میشکافد پرده را، مَه میرسد عاشقان را کِشته داغَش بر صلیب – میرسد او در سحرگاهی قریب او که زلفش میدهد گل بویِ سیب – برده دل را طاقت و صبر و شکیب بسته بر سَر حیدری زُلفی دوتا – از فراقش قامت غم گَشته تا دل به یغما برده از یارانِ عشق – میرسد بوی ظهورش از دمشق از نسیم طُرِّۀِ پُرچینِ او – تا مَلَک هم شد به کفرِ دینِ او بر ملک ترسم نگاهش خون کند – گر که رخ از پرده او بیرون کند عرشیان را میهراسم از لبَش – کُشتنِ عاشق بود چون مذهبش خون چه میریزد نگاهت یارِ ما – رحمتی کن بر دلِ خونبارِ ما رَسمِ عاشق کُشتَنَت را وا بِنِه – رحمتی کن، مِنَّتی بر ما بنه یا بِکِش ما را به دارِ عشق خویش – یا مَکُن درد و غمِ دوری تو بیش یا که سَر بر دارم آور، ای صنم – یا به کعبه نعره زن، مهدی منم دل دهد جان، بهرِ خوش عهدیِ تو – بشنود انّی اَنَا المَهدیِ تو کرده ما را ای غمت مصلوبِ عشق – دل به تنگ آمد بیا ای خوبِ عشق بس کن آقا این فراق و دوریََات – تا به کی بر ما غمِ مهجوریَات عمرمان طِی شد به بیبرگ و بَری – در میانِ حسرت و ناباوَری ترسم آقا بی تو مرگم سَر رسد – ناگهان مُرغِ اجل از دَر رسد بی تو میترسم سَر آید روزگار – این خزان بر ما نگردد نوبهار آفتابِ عاشقی ما را بیا – جانِ زهرا، صبحِ فردا را بیا ای نهان از دیده دلدارا بیا – کُن سَحَر، این شام یلدا را بیا ای نگاهت قبلۀِ آیینهها – داغِ عشقت تا کجا بر سینهها؟ سهمِ ما تا کِی زِ عشقت اشک و آه؟ – تا به کِی گویم غم و دردم به چاه؟ یوسف زهرا نمیآیی چرا؟ – کِی به پایان میرسد این ماجرا؟ ای شقایق سر به دارِ مویِ تو – تا کجا ما را فراقِ رویِ تو؟ تا کجا تا کِی فراقت، یارِ ما؟ – تا کجا این محنتِ بسیارِ ما ؟ تا کجا تا کِی سبو نوشِ غمت؟ – لالهها دلتنگِ چشمِ مَریَمَت تا کجا بر دَر بدوزَم دیده را؟ – کِی به پایان میرسد این ماجِرا ؟ داغِ عشقت بر جگرها پُر شَرَر – کِی شود شام غریبانت سَحَر؟ یوسف زهرا فراقت کُشتمان – بس که زد خنجر غمت بر پُشتمان چارهای کُن بر غم و بر دَردِمان – داغِ دوری دَر زِ پا آوَردِمان میکنم از خونِ دل، هر شب وُضو – قبله گاهِ دل، نمیدانم جُز او غرقه اندر اشک و آهی جان گداز – تا سَحَر خوانم بهسویِ او نماز در نمازم بَس کنم او آرزو – بر لبانم لاله میروید از او او امامِ عاشقِ آلالههاست – یوسفِ گُم گشتۀِ زهرایِ ماست او که چشمانش تجلیگاهِ راز – میرسد آخر سحرگاهی به ناز به امید ظهور حضرت یار … سحرگاه جمعه دوم محرمالحرام ۱۴۳۷ منصور نظری
این مطلب بدون برچسب می باشد.
Δ
Sorry. No data so far.